Het gesprek wat ik met Françoise had ging over de GR20 trail die zij gelopen heeft op Corsica (Frankrijk). De GR20 op Corsica trekking staat bekend als één van de mooiste Grande Randonneés van Europa – en zeker als één van de zwaarste. De route van 180 km over de graad van het eiland is goed voor in totaal ruim 6.800 m klimmen en 7.400 m dalen.
Françoise is 33 jaar en werkzaam als senior marketingcommunicatie adviseur. Ze is echt een buitenmens en haar liefde voor langere tochten is de laatste jaren enorm gegroeid. Haar partner Stan laat dergelijke lange tochten liever aan zich voorbijgaan. Gelukkig heeft ze inmiddels een paar goede vriendinnen ook enthousiast gekregen. Ik stelde haar een aantal vragen over haar tochten.
De GR20: ‘Diezelfde avond heb ik vliegtickets geboekt’
Heb jij meerdere tochten gedaan in het verleden? ‘Na de GR20 op Corsica had ik de smaak te pakken en heb ik vaker langere tochten gemaakt. Van dagwandelingen in IJsland en Griekenland, naar stevige wandeltochten in Madeira, Portugal (Via Algarviana GR13), de Ardennen (Escapardenne Eislek Trail). Ook dichter bij huis vermaak ik me goed, zoals het Pieterpad en het Trekvogelpad. Maar mijn liefde voor lange tochten is echt geboren op Corsica.’
Waarom die tocht? ‘Op een verjaardag en hoorde ik mijn vader vertellen over een tocht die hij ging doen met mijn oom en neef. Ineens dacht ik, het lijkt me supertof om een keer mee te gaan. In een complete opwelling hebben we voor mij diezelfde avond de vliegtickets geboekt naar Corsica, zonder dat ik eigenlijk wist wat het precies inhield.’
De GR20: ‘Dat kan wel in een spijkerbroek’
‘De GR20 op Corsica staat bekend als één van de zwaarste GR-routes van Europa Op gemiddelde dagen liepen we in acht uur tijd maar 6 tot 10 kilometer omdat je letterlijk op handen en voeten omhoog moest klimmen. Ruig was het dus wel. Door mijn voorliefde voor sporten ben ik redelijk fit maar een lange afstandstocht had ik nog nooit gemaakt. Ineens liep ik daar, op de graad van een eiland met een zware rugzak door de bergen. Oja, en ik had een spijkerbroek aan, want de investering voor goede wandelschoenen vond ik zo hoog, dat ik een wandelbroek echt onnodig vond. Hoezo is een wandelbroek nodig?! Dat kan wel in een spijkerbroek. Typisch een ‘je weet niet wat je mist’ gevalletje’, zegt zij lachend. ‘Je ziet mij niet snel meer lange afstanden wandelen in een spijkerbroek.’
Kan je nog het mooiste moment van de tocht herinneren? ‘Het mooiste moment kwam na het spannendste moment ooit. Onverwacht sloeg het weer om. Dit kan in de bergen echt heel snel gebeuren en ik gok dat we toch net te weinig kennis van het weer hadden om dit aan zien te komen. Ineens liepen we volop in een donder- en hagelstorm. Die spijkerbroek was in een oogwenk door en door nat. Uiteraard liepen we net op een van de vele toppen en schuilen zat er niet in. We moesten nog anderhalf uur lopen. Je moet je voorstellen dat er donder overal om ons heen insloeg, niet echt ideaal dus.
De GR20: ‘Wilde ik eigenlijk niets anders doen dan heel hard huilen’
Iets verderop kwamen we bij een stuk pad dat was verwoest door een rotsenlawine. Het pad ging verder over flinke boulders met enorme gapende gaten en de afgrond daaronder. Één keer misstappen of uitglijden betekende het einde. Inmiddels voelde ik de paniek wel flink opkomen en wilde ik eigenlijk niets anders doen dan heel hard huilen. Ergens had ik toch genoeg realiteitszin om te bedenken dat dát niet veel helpt en maakte ik met mezelf de belofte om op het eindpunt hard te mogen huilen.
Voor een moment wilde ik geen stap meer zetten, blokkeerde ik en besefte me dat ik hulp nodig had. Daar heb ik om gevraagd en ben echt handje voor voetje door de boulderroute heen geloodst. Als een extreem soort twisterspel. En ja, op het eind heb ik heel hard gehuild, dat voelde echt lekker. Deze ervaring heeft me geleerd dat ik toch goed kan blijven nadenken in panieksituaties, je veel meer kunt dan je denkt én dat dit soort tochten niet verstandig zijn om alleen te lopen. En die spijkerbroek? Het duurde echt dagen voordat die droog was. Heeft kilometers over mijn benen lopen schuren, is lichtelijk gaan schimmelen en is thuis in de pullenbak beland..
De GR20: ‘Begin met kleine stappen, ga niet meteen het diepe in zoals ik heb gedaan’
Tijdens de GR20 op Corsica overnachtte je in berghutten, loop je alleen maar huttentochten? ‘Zeker niet, ik vind het heerlijk om met een tentje weg te gaan. Inmiddels verdien ik genoeg om wat aan mijn hobby uit te geven. Dus verdiep ik mij graag helemaal in de wondere wereld van tenten, slaapzakken en andere (lichtgewicht) materialen. Het is altijd een grote zoektocht (zo veel keuze!!), maar hier geniet ik enorm van.’
Heb jij als ervaringsdeskundige tips voor anderen? ‘Begin met kleine stappen, ga niet meteen het diepe in zoals ik heb gedaan. Ook is goede gear echt iets om rekening mee te houden. Met je spijkerbroek zo’n tocht lopen is niet een top idee. Kies wat jij fijn vindt, voor de een werkt een camelbak fantastisch, voor de ander juist niet. Een andere tip is het gebruik van re-skin. Wanneer ik blaren aan voel komen of heb gebruik ik dit altijd en het werkt geweldig.’
De GR20: ‘Je pakt je angsten in’
Ze heeft ook nog een wijsheid die ze met mij deelde: ‘Je pakt je angsten in.’ Hiermee bedoelt ze dat wat je in je rugzak stopt iets zegt over waar je bang voor bent tijdens je tocht. Als je bijvoorbeeld een spelletje meeneemt of veel extra eten, dan is je grootste angst waarschijnlijk dat je gezelschap gaat missen of honger krijgt. Zelf kwam ze tot de ontdekking dat ze altijd bang is voor kou. Toch én die wollen legging én donsjas én die dikke slaapzak weer mee. Goed nadenken en uitproberen wat je echt nodig hebt kan op veilige manier met tochten dicht bij de bewoonde wereld. Zo ontdek je wat voor jou werkt, zonder te veel risico. Zelf heeft zij bijvoorbeeld geen kussen nodig, maar slaapt ze wel echt veel fijner op een luchtbed dan op een lichter foammatje.
De plannen voor langeafstandswandelingen groeien sneller dan ze het kan lopen. Een droom van haar is om de Pacific Crest Trail te lopen, deze staat gepland in 2023. Via @Bigfatnature deelt ze mooie foto’s van haar tochten.
Ben je benieuwd naar meer mooie verhalen? Lees dan eens het verhaal van Tessie, ze liep al 3x de Camino de Santiago.
