Samen met mijn vader (64 jaar) loop ik de Coast to Coast walk. Deze trail van 302 kilometer die dwars door het noorden van Engeland gaat leggen wij in 13 etappes af. Vandaag vertel ik je over de derde dag van Borrowdale tot aan Patterdale. Het thema van vandaag: ‘’De smaak te pakken’’
Mocht jij zelf van plan zijn om de Coast to Coast walk te gaan hiken? Dan is er het uitgebreide routeboekje van Cirone, The Coast to Coast. Hier wordt deze trail beschreven in 13 wandeldagen. Maar je kan hem ook in 15 etappes of meer doen. Wij lopen doordat we gedeeltelijk met tent wandelen niet dagelijks de voorgestelde etappes.
Begin bij het begin en lees eerst onze voorbereidingen en dag 0 van mijn dagboek van de Coast to Coast walk.
Het water achtervolgt ons
De zee is allang achter ons, maar het water lijkt ons toch in te halen. We slapen aan een rivier en zien ook dat de sneeuw aan het smelten is. Waar gister nog een flink pak sneeuw lag heeft dat vannacht weer plaats gemaakt voor water. Heel veel water. We pakken onze tent nat in en besluiten om vroeg te vertrekken. In de avond sliepen er twee jongens in hangmatten niet ver van onze tent. Maar om 6 uur in de ochtend zijn deze al vertrokken. Zouden er dan toch nog andere Coast to Coast wandelaars zijn?
We beginnen de trail die gelijk naar boven leidt. Er zijn nergens sporen in de sneeuw te bekennen. W zijn dus nog steeds de enige op de trail. De dag begint dus gelijk met een flinke klim, mijn benen zijn zwaar en de blaren op m’n hakken maak het nog moeilijker. Maar met het verstand op nul volg ik de passen van mijn vader.
Sneeuw heeft plaats gemaakt voor kleine stroompjes en andere stroompjes zijn watervallen geworden. Het begint aan de voet van de berg te lijken op een waterballet. Hoe verder we omhooglopen hoe meer het stroompje afnemen en de kou toeneemt. Vanochtend was ik haastig opzoek naar mijn handschoenen, maar ik had ze niet kunnen vinden. Nu loop ik een beklimming op terwijl het tegen het vriespunt is en de wind schuurt aan mijn huid.
Het gevoel dat je deelt met je trailgenoot
‘Af en toe ook achter je kijken’, zeg ik tegen mezelf wanneer we weer een steile beklimming starten. Het zijn dit soort momenten die je door de tocht heen helpen. Zien wat je al gedaan hebt wanneer het voor je nog uitzichtloos lijkt. De toppen van de berg zijn niet zichtbaar, door de mist die eroverheen trekt. Al 12 uur hebben we ook geen bereik, boven aan de steile bergpas besluit ik toch weer eens te kijken.
‘Yes’, hoor ik mezelf hardop zeggen. We hebben bereik en ik besluit gelijk met mijn volle batterij om Laura in Nederland te bellen. Ze is gezellig bij familie wanneer ze mijn video-gesprek opneemt. Ik laat de bergen voor me zien en m’n vader probeert ondertussen contact te krijgen met mijn moeder. Ik besef me hoe waardevol het is om zulke prachtige momenten te kunnen delen. Al zullen ze er nooit helemaal bij zijn en hetzelfde voelen. Dat gevoel blijft tussen jou en degene met wie je de berg op loopt.
Na een kort gesprek moeten we ook weer door. Want vandaag is een tocht van 25 kilometer en waar aan de voet van de berg het water ons vertraagd doet de sneeuw dat opnieuw boven op de berg.
Schuilen achter een paar rotsen
Een relatief vlakke top en een pad met stapstenen brengt ons over de highlands van het Lake District. In de zomer kan je waarschijnlijk enorm ver kijken, maar wij zien niets anders dan de rotsen tot 50 meter voor ons. De wind neemt toe en mijn handen zijn koud geworden, achter een rotspartij besluiten we om een maaltijd klaar te maken. Een paar handen verse sneeuw druk ik in de Jetboil. Het duurt even voordat het gekookt is en we aan onze rendierenstoof van Real Turmat zitten.
Na een welverdiende pauze lopen we verder richting de afdaling. Grasmere is het eerstvolgende dorpje. We wisten dat we vandaag twee grote beklimmingen zouden moeten doen. Maar het is al 12:30 en we weten niet of het wel halen tot aan Patterdale vandaag. Dit terwijl we een overnachting hebben geboekt op dag 5 van onze tocht. In de afdaling besluiten we eigenlijk om de bus richting Patterdale te nemen. Tot we er in het dorp achter komen dat er geen bussen gaan naar het kleine bergdorpje.
De smaak te pakken
Wikken en wegen, dan maar even een klein café naar binnen om wat te drinken. Van een blikje cola wordt het een frietje en dan ook nog maar een cappuccino. Voor we het weten is het al half 3, ‘laten we maar weer gaan lopen’, zeggen we tegen elkaar. Terwijl het harder en harder begint te regenen gaan we op pad voor de tweede etappe van de dag.
De tweede beklimming start praktisch gelijk aan de voet van Grasmere en is tegen verwachting makkelijker dan gedacht. Zo lopen we eigenlijk in rap tempo 500 meter omhoog. De sneeuw is op veel plekken gesmolten en de technische stukken waar we paden door de sneeuw moeten maken kennen we nu ook wel. ‘’Oefening baart kunst’’, is wat ze zeggen. In dit geval lijkt het ons toch een stuk gemakkelijker af te gaan.
Glibberen en glijden naar beneden
Boven aan de berg zou een meer moeten liggen en vanaf daar loop je langs het meer weer richting de afdaling van de dag. Maar je moet erg goed turen door de regen om het meer te kunnen zien. In de tussentijd is de wind extreem toegenomen en moet je jezelf staande houden met behulp van je stokken. Alle wind blaast door één fuik naar boven en precies die wind hebben wij strak in onze rug staan.
Ik loop een stukje voor mijn vader en sta stil aan het einde van het meer. Ik kijk om en zie dat hij er in de verte aan komt lopen. Wanneer hij bij me is verteld die dat hij is gevallen. Op een haar na is hij niet in het meer gevallen doordat het nog glad was en met de wind erbij kon hij niet rechtop blijven staan. Voor mij gelijk het teken dat ik beter op moet blijven letten. Zo kan ik niet 100 meter voor hem lopen in dit soort omstandigheden.
Glijdend en vallend banen we ons een weg door de regenbuien en storm naar beneden. Het lijkt niet op te klaren en de regen zal nog de hele nacht doorgaan zien we op de weersvoorspelling. ‘Het moet wel leuk blijven’. Dus we lopen richting het eerste en beste hotel om te kijken of ze nog een plekje hebben voor de nacht. Dat hebben ze nog en voor je kan knipperen met je ogen is de hotelkamer veranderd in een puinhoop met overal kleren die moeten drogen.
Coast to Coast walk nachtmerrie
Morgen gaan we weer op pad, alleen zijn de weersvoorspellingen onheilspellend te noemen. We moeten ook nog eens de hoogste top van de Coast to Coast beklimmen: ‘’Kidsty Pike’’. Samen hebben we het er nog over om misschien te wachten of deze etappe over te slaan. In de avond hebben we al besloten gewoon de dag erna weer te gaan lopen. Maar achteraf had ik terug gewild naar dit moment. Want wat de dag van morgen zou brengen, zou vele nachtmerries overtreffen.
Wil je meer lezen over onze Coast to Coast walk? Lees dan gerust ook over dag 1, 2 of 4 via de knop hieronder.
Geef een reactie