Mijn dagboek | Dag 7, Coast to Coast walk

Met mijn vader (64) loop ik de Coast to Coast walk. Deze tocht moet verbindend worden, en dat is het zeker geworden. Dit is onze dag 7 op de Coast to Coast walk. Van Richmond lopen we bijna helemaal tot aan Osmotherly. Het thema van vandaag: ”Van vader op zoon”

Droom jij van het lopen van een tocht in Engeland zoals de Coast to Coast walk? Lees dan vooral mijn dagboekverslagen over onze tocht. Begin dan wel bij het begin: Dag 0, Coast to Coast walk. 

Coast to Coast met een bootje? 

De hoeveelheid aan kilometers begint er behoorlijk in te hakken. Letterlijk, want m’n hakken doen pijn bij iedere stap. Vooral de ochtenden zijn erg moeilijk en het lijkt met de dag langer te duren voordat ik een beetje ingelopen ben en de meeste pijn eruit gelopen heb. Ik vergelijk het zelf met het zetten van een tattoo. Vaak doet het de eerste 15 tot 30 minuten best pijn. Maar na die tijd vloeit dat weg en blijft het voor een beetje zeuren. Totdat het einde aanbreekt en je moe begint te worden, dan is het gewoon blik op oneindig en hopen dat het snel voorbij is. 

Vandaag staat er gelukkig een vlakke etappe op het programma. Ik trek m’n schoenen die onder de modder zitten stevig aan. En we moeten gelijk in het begin van de ochtend onder een grote snelweg door. Het is me enorm meegevallen hoeveel hoofdwegen je tegenkomt tijdens deze tocht. Er lopen twee hoofd snelwegen richting het noorden van Engeland. De eerste passeerden we al tussen het Lake District en de Yorkshire Dales. Ondertussen volgen we ook nog steeds de rivier de Swale. Al vanaf Keld kolkt en stuwt deze vriend met ons mee. Soms denk je, ‘ik had beter een bootje kunnen hebben..’

Gastvrij Engeland

De snelweg hebben we achter ons gelaten en via onverharde paden lopen we richting een klein dorpje: Bolton on Swale. Hier staat een kerkje en ik moet even mijn waterfles vullen. Een echte lifehack zijn begraafplaatsen of kerken. Hier is vrijwel altijd buiten water te vinden. Maar deze kerk is open en je kan hier thee en koffiedrinken als je wil. Wij besluiten alleen onze naam en een bericht achter te laten in het gastenboek. 

“Two Crazy dutchies decided tot walk the Coast to Coast in March” 

Op de planning stonden vandaag vooral heel weinig hoogtemeters. Sommige websites zeiden zelfs dat je het beste de volgende twee etappes tussen de Yorkshire Dales en de North York Moors kon overslaan. Dit omdat ze vlak waren en je gedeeltes over het asfalt liep. Wij zagen geen reden om de etappes over te slaan. Ik vond het zelfs heerlijk om de hoge toppen van de Moors al te kunnen zien terwijl ze nog kilometers van ons verwijderd waren. 

A little treat

Na een middag lang lopen over boerenweggetjes, weides en over kleine bruggetjes kwamen we aan in Danby Wiske. Voor veel Coast to Coast hikers is dit een eindpunt van de etappe tussen Richmond en hier. Maar het was pas 11:30, dus voor ons wat het bijna lunchtijd. We zitten nog maar even of er komt een vriendelijke oude man op ons af gelopen.

‘Lopen jullie de Coast to Coast? Is het al tijd voor vers water?’ Beide keren antwoorden we natuurlijk ‘yes Sire’ en ik loop met de man mee naar z’n kleine huisje aan t plein van dit dorp. Hij vult onze Camelbak waterzak en waterfles. Maar voordat hij mij weer eruit laat geeft hij twee blikjes cola aan me. ‘A little treat’. Ik bedank hem vriendelijk en loop met een big smile op m’n gezicht richting paps. Die is natuurlijk maar al te blij met z’n blikje cola! 

Dwars over de akkers

We vervolgen onze weg, eerst een flink stuk over het asfalt door de weilanden heen. Gedurende de hele Coast to Coast loop je af en toe verbindingsstukken over asfalt. Maar zeker niet storend. Soms loop je ook drie dagen achter elkaar over kleine paden of zelf midden door weilanden. Dit heb ik tot nu to erg fascinerend gevonden. Veel boeren geven toestemming voor het betreden van hun land. Zo loop je regelmatig recht over de net gezaaide akkers of tussen de (wat wij denken) boerenkool door. Wel via een pad natuurlijk, maar in Nederland is het vaak moeilijk om de boeren te overtuigen om paden door hun akkers te laten maken. 

Van vader op zoon

Dit zijn de dagen dat je met elkaar in gesprek kan gaan. We lopen vrijwel vlak en op veel stukken kan je ook naast elkaar lopen. Dan raak je aan de praat over vroeger. Zo kom ik uit een gezin van zes kinderen. Ik ben zelf de één na jongste. Doordat ons gezin zo groot was gingen we wel wandelen, maar stukken zoals deze met bepakking meerdere dagen achter elkaar op pad bestond überhaupt niet als optie. Het ene kind zat nog in de luiers terwijl de ander praktisch aan het puberen was. Daarom was het heerlijk voor mijn vader om dit nog een keer in z’n leven gedaan te hebben. Echt op de trail! 

Tijdens het lopen hebben we het over ons gezin, hoe was iedereen als kind. Maar ook de zorgen die je als ouder hebt voor ieder kind. Nu ik zelf bijna vader wordt is het fijn om te horen van mijn eigen vader hoe hij dit ervaren heeft. We zijn nog nooit zo lang achter elkaar één op één geweest. Ik zie dit als één van de meest waardevolle en leerzame periodes uit mijn leven. Twee generaties die dagelijks van elkaar leren, en dat gewoon door de ene voor de andere voet te zetten. 

Rennen voor je leven

Vandaag hebben we onze zinnen gezet op een klein dorpje voor Osmotherly, Ingleby Cross. Hier willen we ergens onze tent gaan opzetten. Maar we merken ook dat de kilometers nu wel aan het tellen zijn. We moeten straks een gevaarlijke weg over, maar er is een tankstation bij. Op één of andere manier heb ik zo zin in een cappuccino met een KitKat. Dus het is de ene voet voor de ander totdat we aankomen bij dit tankstation. Nadat we beiden lekker voor ons uit hebben gekeken en genoten hebben van onze snacks is het tijd voor de laatste loodjes van vandaag. Eerst nog even deze 80 weg met veel verkeer oversteken. Ik verwacht dat als jij deze trail loopt over twee jaar er een brug voor wandelaars geplaatst is. Want het is rennen voor je leven op deze gevaarlijke weg. 

Aan de voet van de Moors 

We komen aan in het dorpje en zien tot onze vreugde dat er twee tentjes staan op een veldje. Een vrouw zit erbij op een bankje en we vragen haar of wij hier ook met onze tent kunnen staan. ‘Ja, dan moet je even naar de pub, daar kan je inchecken.’

Bij de pub vinden ze het prima en hoeven we zelfs niets te betalen. Vandaag leek dit plekje zo ver weg. In de verte kon je de Moors zien liggen en nu staan we met onze tent aan de voet van de Moors. Morgen wordt een pittige dag. Maar vanavond gaan we daar nog niet over na denken. ‘We hebben de Moors bereikt, en het is tijd voor “a big pint of beer”.’ 

Wil je meer lezen over deze Coast to Coast walk? Lees dan vooral ook de andere dagboek verslagen die ik schreef over onze Coast to Coast walk. Laat je ook weten via de reacties wat je ervan vond?