Roos is openhartig over de reden van haar Camino de Santiago. Haar oude, stressvolle leven in Londen als professioneel fotograaf brak haar volledig op. Na een langdurig ziekteproces besloot ze de bekende pelgrimsroute dwars door Spanje te gaan lopen.
Roos (30) een creatieveling in hart en nieren, was altijd al met de camera bezig. ‘Ik weet niet beter dan dat ik altijd alles vast wilde leggen met mijn camera, met name op vakantie of op reis. Later ben ik die passie verder gaan ontwikkelen door te studeren aan de kunstacademie. Ik belandde in de modefotografie in Londen waar ik ook studeerde voor mijn Master. Helaas raakte ik volledig opgebrand door deze wereld waardoor ik genoodzaakt was terug naar Nederland te gaan en mijzelf eens flink onder de loep te nemen.‘
‘Hier ontdekte ik dat wandelen en in de natuur zijn een ontzettend helend effect op mij had.’
Kan je wat vertellen over je band met de natuur met betrekking op je herstel? ‘ Als kind was ik altijd ontzettend verbonden met de natuur en er het liefst de hele dag te vinden. Later verdween die verbinding steeds een beetje meer vanwege de verantwoordelijkheden die de ‘grote mensen’ wereld met zich meebracht, en het beeld waaraan ik dacht te willen voldoen. Toen ik tijdens het ziekteproces thuis kwam te zitten en op het dieptepunt zelfs even in een rolstoel heb gezeten moest ik veel weer opnieuw leren. Kleine stukjes lopen ontwikkelde zich langzaam tot blokjes om, ik verhuisde naar Bergen en de blokjes om maakte plaats voor grotere bos en strandwandelingen. Hier ontdekte ik dat wandelen en in de natuur zijn een ontzettend helend effect op mij had. De verbinding die ik kwijt was geraakt met mijzelf en met de natuur kwam hierdoor weer terug. ‘
Kan je wat meer vertellen over dat ziekteproces? ‘Door in Londen een lange periode onder extreme stress te hebben gestaan ben ik het contact met mijn lichaam compleet kwijt geraakt. Ik kreeg meer en meer gezondheidsklachten maar negeerde dit omdat ik ‘door’ moest en aan het overleven was. Nadat ik een gecompliceerde operatie bij mijn ogen en hersenen moest ondergaan ben ik volledig ingestort. Die operatie was de laatste druppel. PTSS, Burn-out, Conversiestoornis om maar een paar termen te noemen die langs kwamen, ook viel ik ontzettend veel af. Mijn lijf had dermate lang onder stress gestaan dat bepaalde functies gewoon uitschakelden. Het was nogal een complex zootje en toch zie ik het achteraf ook als een groot geschenk omdat het me heeft leren inzien dat letterlijk alles samen werkt en verbonden met elkaar is, net als eigenlijk alles in de wereld.’
‘2,5 maand later stond ik met mijn backpack aan de rand van de Pyreneeën, klaar om aan deze bijna 900km lange tocht te beginnen.’
Wil je delen wat je hebt geleerd van deze periode? ‘Ik ben echt met een andere blik naar het leven gaan kijken en het veel meer gaan waarderen. Verwonderen is mijn levensmotto geworden. Ook ben ik anders naar ziekte en de dood gaan kijken, ik ben er niet meer bang voor. Tijdens het revalideren heb ik ook echt moeten leren kijken wat ik per moment aan kon want zodra ik weer te veel wilde of teveel hooi op mijn vork nam kreeg ik weer een flinke terugslag. Zonder dit proces zou ik dus nooit een Camino hebben kunnen lopen, daar ben ik eeuwig dankbaar voor. ‘
Weet je nog dat je dacht, ik ga de Camino de Santiago lopen? ‘Toen ik ziek was is het geen seconde bij me opgekomen, sterker nog, ik dacht dat ik dit nooit van mijn leven zou kunnen gezien mijn fysieke toestand. Tot ik afgelopen juni een wandeling door de duinen maakte en ineens heel sterk voelde dat de tijd nu rijp was.. 2,5 maand later stond ik met mijn backpack aan de rand van de Pyreneeën, klaar om aan deze bijna 900km lange tocht te beginnen.’
‘Ik ontdekte dat veel mensen de tocht op trailrunners liepen, mijn keuze is hier ook op gevallen. Echt een aanrader’
Hoe heb jij je voorbereid? ‘Facebookgroepen hebben me goed geholpen, daarin kun je altijd de zoekfunctie gebruiken. Ik heb me heel erg lang verdiept in het vinden van goede schoenen. Dat leek me wel zo verstandig gezien al die horror verhalen over blaren. Ik ontdekte dat veel mensen de tocht op trailrunners liepen en na veel geprobeerd te hebben viel mijn keuze hier ook op. Echt een aanrader. Verder had ik totaal geen ervaring met lange afstandstochten. Dus eigenlijk ben ik vrij onvoorbereid op reis gegaan, ik dacht ik zie wel wat ik aan kan.’
Hoe heb je geslapen tijdens je Camino de Santiago? ‘Op de Camino Frances is kamperen niet zoveel toegestaan en omdat er veel albergues (herbergen) zijn besloot ik daarvoor te gaan. Een heel unieke ervaring, zo slaap je in kloosters, oude plekken, gemeentelijke en prive herbergen, noem maar op. Ik boekte niet vooruit dus was het altijd spannend of er een bed voor je was als je na kilometers lopen ergens aan kwam. Ook heb ik meegemaakt dat alles vol zat toen ik met wat mede pelgrims in een klein bergdorpje aan kwam. Uiteindelijk werden er toen door een plaatselijke bewoner wat matjes voor ons uitgerold om de nacht te spenderen op de koude vloer in een kerkje. Dat zijn bijzondere dingen die je meemaakt als je niks vooruit plant, de gastvrijheid en hulp die je onderweg tegenkomt is hartverwarmend. Het lijkt me wel heerlijk om ook eens te lopen met een eigen tent en de vrijheid in je rugzak te hebben.’
‘Ik had geen deadline tijdens de Camino de Santiago, dat gaf mij rust.’
Met welk idee ging je op pad? ‘Ik weet nog dat ik ging lopen met het idee dat ik het misschien niet eens af kon maken omdat ik niet wist of mijn lijf het wel aan kon. Ook had ik geen deadline, dat gaf heel veel rust. Ik heb hem uiteindelijk zelfs sneller gelopen dan ik van tevoren had gedacht. Zo liep ik de Camino in 34 dagen waarvan maar 1 rustdag. Dagelijks liep ik zo’n 20 tot 30 kilometer.’
Kan je wat vertellen over jouw Camino de Santiago? ‘Het eerste stuk was fysiek wel even afzien. Om gelijk met de Pyreneeën te starten was best pittig en door heftige regenval en natte sokken kreeg ik op dag 2 al flinke blaren waar ik nog heel lang zoet mee ben geweest. Er was een moment dat ik aan alle kanten ingehaald werd door mede pelgrims omdat ik zo ontzettend langzaam moest lopen door de pijn van de blaren, tot ik langs een paaltje liep waarop stond geschreven: ‘’Walk, don’t reach’, precies wat ik nodig had op dat moment. De Camino is geen wedstrijd, het rijkt je een les aan om helemaal in het hier en nu te zijn met wat er is. Dit heb ik de rest van mijn Camino bij me gedragen en heeft me zoveel gegeven.’
Hoe was het om aan te komen in Santiago de Compostella? ‘Ik had van te voren totaal geen verwachtingen, ik was niet bezig met aankomen, maar bekeek alles met de dag. Ik leefde heel simpel en in het moment. Toen ik aankwam op het plein bij de kathedraal was ik echt wel even ontroerd, het was heel bijzonder aan te komen op deze plek waar vreudgde en weemoed elkaar ontmoeten en waarbij ik mijn medeplegrims, waarmee bijzondere vriendschappen zijn ontstaan, in de armen vloog. ‘Het is ook gebruikelijk om na Santiago nog zo’n 100km door te lopen naar de kust. Kaap Finisterre, ook wel het einde van de wereld genoemd. Dat ben ik samen met mijn Camino vrienden gaan doen. Vroeger verbrandde pelgrims daar hun oude kleren als symbool van het einde van hun reis. Helaas is dat nu niet meer toegestaan maar gaf een eerste duik in de atlantische oceaan datzelfde symbolische effect. Ik denk dat die duik in de zee echt een van mijn favoriete momenten van de hele Camino was.’
‘Ik ben nog zoekende, maar de Camino de Santiago heeft een groot aandeel gehad in voor mij mooie ontwikkelingen.’
Hoe was het om thuis te komen? ‘Dit was nogal een grote omschakeling. Meteen gingen al mijn stress alarmpjes weer aan. Ik wilde graag alles meenemen wat ik tijdens de Camino had geleerd, maar dit heeft best even geduurd. Uiteindelijk gaat het om zoeken naar een balans om de opgedane ervaringen te integreren hier. Op dit moment ben ik daar nog zoekende in maar ik voel wel zeker dat de Camino hier een groot aandeel in heeft gehad en dat er mooie ontwikkelingen zijn en aankomen.’
Wat heb je geleerd tijdens je tocht? ‘Dat een mens heel veerkrachtig kan zijn, en vaak sterker is dan hij of zij denkt. En dat ‘kracht’ niet alleen iets fysieks is maar voortkomt uit een ontembare wil (wilskracht) dat wil blijven bewegen, leren, ontdekken en ervaren. De eenvoud van het leven uit een rugzak, het verbinden met andere mensen en het plezier van onderweg zijn zal ik voor altijd bij me dragen en smaakt ook zeker naar meer!!’
Wat zou jij willen meegeven aan mensen die ook een langere tocht willen gaan lopen? ‘Niet te veel nadenken en gewoon gaan. Durf los te laten, en dan met name de controle. Ga gewoon beginnen, of je nou op je bek gaat of niet, ontvang alles wat je tegenkomt met een open hart en een nieuwsgierige blik.’
Roos is na de Camino de Santiago helemaal om en kan niet wachten om weer op stap te gaan. Ben jij ook helemaal enthousiast geraakt door dit verhaal? Ik heb nog meer inspirerende wandelaars geïnterviewd. Bekijk deze verhalen hier.
