‘Stop nou eens’ of ‘doe niet zo gevaarlijk’ of ‘Rick, blijf hier’. Dit zijn allemaal veel voorkomende uitspraken die ik nog letterlijk naar voren kan halen uit mijn jeugd. Best heftig als ik ze zo op een rijtje zie eigenlijk. Waar deze uit voort komen zijn mijn A.D.H.D. of nja, dat mocht ik nooit gebruiken als excuus. Ik gebruik het ook liever niet als excuus. Ik ben gewoon overmatig druk, actief en impulsief en er is toevallig een labeltje op geplakt. Maar toch zat en zit het me soms in de weg.
Hoe was dat dan vroeger?
Volgens mijn moeder was ik een klein druk jongentje. We woonden in Doetinchem een wijk waar een klein speeltuintje was in het midden van een rij met woningen. Ik kon soms stiekem ontkomen om vervolgens mij volledig uit te kleden en in mijn blootje van de glijbaan af te gaan. Een impulsieve avonturier was geboren. Toen ik 5 was werd het dan ook officieel: ‘’Rick heeft A.D.H.D.’ Toen mijn buurvrouw het hoorde zei ze: ‘dat wist ik allang, ik rij hier altijd stapvoets omdat hij mij altijd laat schrikken door te doen alsof hij de straat op rent’. Een mooi voorbeeld van mijn impulsieve capriolen.
Het effect dat dit had in mijn pubertijd
Je krijgt toch een stempel. Zo’n stempel brengt voordelen met zich mee, mensen weten dat er iets aan de hand is en willen zo veel mogelijk doen je te helpen. Maar de keerzijde is dat mensen op voorhand al op een bepaalde manier met je omgaan. Iets dat ik vooral in mijn pubertijd lastig vond is dat veel mensen mij niet trokken. Ik was te druk, te impulsief of zei te veel gekke dingen. Dit resulteerde er vaak in dat mensen niet aardig tegen mij deden of mij zelfs onaardig vonden. Ik floreer op positiviteit en blijheid, dus als iemand mij niet aardig vindt en dat hardop uitspreekt, dan doet me dat pijn.
De middelbare school als bevestiging
Ik zou nooit de keuzes die mijn ouders gemaakt hebben als slecht bestempelen. Mijn ouders hebben mij alle liefde gegeven die ik nodig had, zij hebben de keuzes gemaakt op basis van wat zij dachten dat het beste voor mij was. Zij wilden mij in veiligheid en met zo veel mogelijk kennis laten opgroeien. Daarom volgde voor mij een traject met twee jaar naar het: leerwegondersteunend onderwijs, oftewel: LWOO.
Op deze school zat ik ver weggestopt in een hoek van het gebouw, met alle andere gekkies. Of nja, zo werden zij gezien: de ‘’bijzondere’’ kinderen. Deze twee jaar zijn slecht geweest voor mijn ontwikkeling en hebben in mijn opinie weinig bijgedragen. Je komt in een klas met 9 kinderen die allemaal niet in het reguliere onderwijs mee kunnen. Maar je ziet wel de ‘’normale’’ kinderen lopen over het schoolplein, en je voelt het contrast groter worden.
Ik verzonk in mijn gedachten
Ik wil niet zeggen een depressie was begonnen, maar de stap van de eerste twee jaar naar het 3de jaar in een reguliere klas was heel groot. Ik kon het niet volgen, met als vervolg dat ik bleef zitten in ditzelfde jaar. Ook kwam er een nieuwe vriend: ‘’de joint’’. Met iedere dag spijbelen en hangen op straat als gevolg. Ik kon wel mijn gevoel behoorlijk goed onderdrukken, met als gevolg dat ik het destijds niet onder ogen ben gekomen. Doordat ik sowieso al een stempel had werd er door veel mensen niet gezien wat er met mij aan de hand was. Mensen zagen gewoon een typisch voorbeeld van een ‘’ADHD’er die spijbelt!
Keuze voor een opleiding
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat een keerpunt is geweest, maar ik ben op een gegeven moment minder gaan blowen. Ik wilde graag mensen helpen en ging de zorg in. Hier was ik zeker niet alleen in, mijn hele klas zat vol met jongvolwassenen die zelf geworsteld hadden in het verleden met onbegrip of pijn. Ze wilden graag mensen helpen door hun eigen ervaringen en kennis.
In Nederland staat de druk er flink op. In plaats van: ‘wat wil je doen?’ is het: ‘zoek een studie en snel een beetje’. Ik ben een gevoelsmens en help graag mensen, hierdoor koos ik voor de zorg. Achteraf misschien niet de beste keuze.
Wat wil ik nou eigenlijk
Dat ik soms gewoon druk ben en impulsief dat is iets wat soms voor wrijving zorgt. Ook binnen mijn relatie met Laura, dit zal waarschijnlijk altijd zo blijven. Maar Laura geeft mij ook ruimte om keuzes te maken. Zo ben ik een buitenmens en ligt mijn passie daar ook. Ons vrije leven heeft mijn ogen geopend en dat is waarom Ik Wil Hiken is ontstaan. Nog steeds kan ik mensen helpen, alleen dan op een manier die meer bij mij past.
Met Ik Wil Hiken wil ik reizen organiseren en anderen motiveren om ook naar buiten te gaan. Met de Hike- & Natuurtraining wil ik je op pad helpen op een speelse manier. Heb jij zin in een nieuwe uitdaging? Doe dan vooral eens de proefles, je kan natuurlijk ook mee op reis: Bekijk hier het aanbod in binnen en buitenland..
