Met mijn vader (64) loop ik de Coast to Coast walk. Deze tocht moet verbindend worden, en dat is het zeker geworden. Dit is onze dag 8 op de Coast to Coast walk. Vandaag lopen we vanaf Osmotherly naar Clay Bank Top. Het thema van vandaag: ”Gepetto en Pinokkio op de trail”
Droom jij van het lopen van een tocht in Engeland zoals de Coast to Coast walk? Lees dan vooral mijn dagboekverslagen over onze tocht. Begin dan wel bij het begin: Dag 0, Coast to Coast walk.
Begin van de North York Moors
Het leek zo ver weg een paar dagen geleden. Maar ineens is het zo dichtbij. We zijn terug in de North York Moors. “Terug?” Vraag jij jezelf misschien af. ‘Ja’, want in oktober was ik hier met Laura. Voor Visit Brittain en The Hike gingen we op pad door de Moors. Hier lees je meer over onder andere de Cleveland Way trail. Zo is dan ook het idee ontstaan om 302 kilometer van kust naar kust te gaan lopen. Ik voelde dat ik terug moest om Engeland een keer echt te bezoeken en dan op mijn manier! “Hiken dwars door Engeland”.
1 van 5 beklimmingen
Gister voelde ik dat mijn blaren me aardig in de weg zaten. Ik kon maar moeilijk door de pijn heen lopen. Nu heeft dit misschien ook wel te maken met de etappe, dat is wat ik dacht. Gelijk na het opstaan voelde ik al: ‘dit wordt een zware dag’.
We begonnen de dag met het uitzwaaien van het kampeerveldje bij Blue Bell inn Wanneer je de Coast to Coast wil gaan lopen met bepakking is deze plek zeker een aanrader. Vanaf hier klim je gelijk 300 meter omhoog en heb je fenomenaal uitzicht. Normaal gesproken dan, want wij liepen de eerste uurtjes door de mist. Gelukkig zou die later op de dag verdwijnen.
Ik neem terwijl we verder lopen in alle eerlijkheid een video op. Want ik wil graag een eerlijk verhaal vertellen. Hiken is niet altijd pracht en praal. De plaatjes zijn mooi, maar het afzien door weersomstandigheden of door pijn kan weerzinwekkend zijn. Door die pijn moeten heen lopen, dag na dag vergt heel veel energie. Maar is ook iets heel krachtigs, je leert jezelf meer dan ooit kennen op de trail.
Gepetto en Pinokkio op de trail
Eigenlijk ligt deze hele ochtend de focus al op de middag. Want ik heb eerder over deze zelfde paden gelopen en weet dat we bij een café (Lordstones) terecht komen. Maar ergens werkt deze gedachte me ook tegen. De kilometers lijken veel langer dan in mijn herinnering. Ik sleep mezelf voort en kan hierbij alleen nog maar kijken naar de voetstappen van mijn vader. Hij bepaalt het tempo en het ritme. Ik voel me net een marionet die wordt voortbeweegt door een poppenspeler. Bij iedere stap schuurt het hout over het pad. ‘Ik voel me ellendig.’
Mijn vader dartelt door deze ochtend. Hij vliegt over de stenen en is sterk geworden in een paar dagen op de trail. Geen pijntjes of stijve spieren. Met trots volg ik mijn Geppetto. De Coast to Coast is een tocht die ik eigenlijk alleen had willen maken, helemaal solo op de trail. Hoe anders kijk ik daar nu naar. Met een vader die mij er op zo’n dag doorheen trekt. Ook al heb ik vandaag niks te vertellen en zeg ik vrijwel niets. Iemand bij je hebben is wat je op zo’n dag nodig hebt. Iemand die je op sleeptouw neemt.
De mooiste heuvels van de Moors
We komen aan op de top nummer twee en kunnen het café al bijna ruiken. In m’n hoofd bedenk ik alvast wat ik straks wil gaan eten. Maar eerst nog een afdaling, en deze voelt zwaar aan m’n voeten. Gelukkig zie je duidelijk waar het pad eindigt. Binnengekomen zijn we te vroeg voor de lunch en besluiten we te gaan voor koffie en thee, met een stukje verse taart die ons vanaf de counter al aan zat te kijken.
Twee uur heb ik de tijd nodig om uit te rusten. Die tijd kletsen we wat, maar nog steeds niet al te veel. Want na de lunch ben ik behoorlijk ingekakt. ‘Ik kan wel slapen’, zeg ik tegen mijn vader. Maar we moeten door, dus raap ik mezelf weer bij elkaar voor de drie beklimmingen die op de planning staan. Dit is één van de mooiste stukken van de North York Moors en ik heb ze zo goed mogelijk geprobeerd om vast te leggen. De heuvels die elkaar opvolgen worden door bewoners ook wel de ‘’four sisters’’ genoemd. Dit is alleen geen officiële titel.
Misselijk op pad
Vanaf dit gedeelte van de Moors kan je helemaal naar het noorden kijken en zie je Middelsbrough in de verte liggen en als je een beetje tuurt zie je zelfs de zee al in de verte. Maar die voelt nog zo ver weg, en je kan nog geen boot van een heuvel onderscheiden. Die tellen we dus zeker nog niet mee.
Vandaag willen we tot aan Clay Bank top komen. In de middag heb ik een paracetamol genomen. Mijn blaren doen pijn en waar ik er de rest van de dagen aardig doorheen kon lopen kost het me nu ontzettend veel kracht. Een snijdende pijn bij iedere stap. Ik slik normaal geen medicatie, dus het staat me een beetje tegen, maar het voelt alsof het moet. Na de lunch merkte ik dat de misselijkheid toenam. En uiteindelijk loop ik die er niet uit, hij wordt alleen maar erger.
Brengt die regenboog meer geluk?
Graag zou ik je nu vertellen dat ik ontzettend heb genoten van deze laatste beklimmingen en uitzichten. Ondanks dat het prachtig was en we pas aan het einde van de dag een drupje regen voelden. Ondanks dat de paden en heides geweldig afstaken bij de vergezichten, kon ik er niet inkomen. Ik werd misselijker en misselijker. Toen we eindelijk aankwamen bij onze campspot was ik moe en werd ik koud. Met mijn hoofd tussen m’n benen heb ik gezeten tot ik me weer wat beter voelde.
Voordat we de tent hadden staan liet de regenboog zich in al zijn kleuren zien. ‘Morgen wordt het beter’ vertelde hij me. Ik kroop snel in de tent en onder de wol. Om rond acht uur in de avond met een flinke kater wakker te worden. ‘’Bleegghhh’’, alles kwam eruit. Hierna heb ik wat onder mijn thermarest slaapmat gelegd om wat hoger te liggen en toen zakte het misselijke gevoel iets. ‘ik hoop dat de regenboog gelijk had’.
Wil je meer lezen over deze Coast to Coast walk? Lees dan vooral ook de andere dagboek verslagen die ik schreef over onze Coast to Coast walk. Laat je ook weten via de reacties wat je ervan vond?
Geef een reactie