Met mijn vader (64) loop ik de Coast to Coast walk. Deze tocht moet verbindend worden, en dat is het zeker geworden. Dit is onze dag 9 op de Coast to Coast walk. We zijn in the North York Moors en lopen van Clay Bank Top naar Glaisdale. het thema is: ”van zeebenen naar zeezicht”
Droom jij van het lopen van een tocht in Engeland zoals de Coast to Coast walk? Lees dan vooral mijn dagboekverslagen over onze tocht. Begin dan wel bij het begin: Dag 0, Coast to Coast walk.
Moors is heide
Het is de ochtend na een groot feest. Zo voelt het tenminste, met de kots net buiten de tent. In plaats van zes uur opstaan en gelijk op pad besluiten we om vandaag nog even wat langer te blijven liggen. Pas rond 8:30 besluit ik om uit de tent te komen. Eigenlijk voel ik me niet brak van het ‘’feest’’ van gister. Als ik mezelf zo voel, dan gaat het best goed en ben ik klaar voor weer een nieuwe dag. Na rustig aan onze tent te hebben gepakt, spreken we nog wat vriendelijke Engelsen op de parkeerplaats. Het valt ons trouwens op dat alle Engelsen erg vriendelijk zijn onderweg. Iedereen is benieuwd naar je verhalen en ze maken in deze regio graag een praatje.
Oké, we moeten kilometers maken. De laatste 50 kilometers liggen voor ons. Hiervoor moeten we verder de North York Moors in. De letterlijke vertaling van Moors is Heide, en dat is erg duidelijk. We beklimmen een flinke heuvel en kijken nog een keer achter ons waar we gister allemaal langs zijn gelopen. Dat is niet niks, dus draaien we ons snel weer om en kijken voor ons. Want de dag van vandaag is nog lang.
Water met Camelbak
Ik merk dat mijn waterfles erg leeg is. Gisteravond heb ik veel water gebruikt na het spugen en ik moet hem dus vullen. Tijdens de Coast to Coast walk heb ik expres gekozen voor een Camelbak Eddy®+, in combinatie met een Lifestraw® filter. Dit is een fles van een liter, maar ik kan overal veel gemakkelijker water drinken en gelijk filteren. Zo moest ik op de heide opzoek naar een waterbron om mijn waterfles te vullen. Op de gps kon ik zien dat er dicht bij het pad een waterbron moest zijn. Dit klopte gelukkig en zo kon ik weer een volle fles water mee op zak. Want we liepen best op hoogte en vandaag was het redelijk warm.
Na de beklimming loopt deze etappe vooral vlak. Maar wel allemaal op hoogte. Dat is raar, want je hebt soms het gevoel dat je op de heide in Nederland loopt. Maar dan kom je weer om de hoek en zie je flinke afdalingen en enorm uitgestrekte vergezichten. We zien heides zo ver je ze in Nederland zeker niet hebt.
Een halve snoekbaars
In de regio waar we ons nu bevinden was veel mijnbouw actief. Eén van de dingen waar dat nog aan doet denken is het pad waarop wij lopen. Van We lopen namelijk bijna de hele ochtend over een oude railway track. De tracks zijn al lang geleden verwijderd, maar je kan zien aan de rechtheid van het pad dat het gemaakt was voor een trein. Voor ons is het op dit moment ook even fijn lopen. Ondertussen is het genieten van de uitzichten en het lekkere weer: ‘het is een goede dag’.
We lopen via de Lions inn die officieel ook op de route ligt. Veel kiezen ervoor om hier te overnachten omdat er niet veel in de buurt is van de Coast to Coast walk op deze etappe. We komen erbinnen en het is druk en lawaaierig, en voor ons veel te warm. We besluiten lekker buiten te gaan zitten en bestellen ook maar gelijk een lunch, nu we er toch zijn. Ik zeg tegen paps: ‘ik zou wel typische fish and chips willen’, nou dat heb ik geweten. We stonden al te kijken van de prijs, maar ineens krijgen we een bord met een halve snoekbaars erop. Gelijk zeiden we: ‘de andere helft is voor vanavond of morgenmiddag als lunch’.
De Coast to Coast walk was mentaal nodig
Beiden voelen we ons goed en we moeten toch nog een aardig stukje doorlopen tot aan Glaisdale. Dus besluiten we om lekker weer verder te lopen. Na gister heb ik ook weer meer zin om lekker van me af te praten. We hebben het over van alles en niets. Totdat we ineens na een heuvel duidelijk afgetekend een boot zien in de verte. ‘DE NOORDZEE’, eindelijk zien we hem echt. Ineens komt het allemaal erg dichtbij. Ik word er een beetje sentimenteel van en vergeet in één klap alle pijntjes die ik heb. We zijn er bijna.
Ook voel ik dat het voor mij de Coast to Coast walk een trail is geweest die nodig was. Het afgelopen jaar heb ik me veel en vaak zorgen gemaakt. Over mijn bedrijf, over een vaste woning of toekomstplannen en over waar ons kindje zou opgroeien. Ik heb weinig kunnen ademen en ging van versnelling in versnelling, geen tijd om even terug te schakelen. En ik moet ontladen met de tranen in mijn ooghoeken stap ik verder. Papa en ik geven elkaar een dikke high five met een grote lach: ‘we zijn er bijna’.
The ‘’Famous’’ Red Grouse
Deze dag lukt het ons niet om Glaisdale te bereiken, maar we hebben een plan voor de komende twee dagen. Want we willen niet morgen laat aankomen in Robin Hood’s Bay. We willen alle tijd hebben om rustig aan het dorpje binnen te lopen en echt de tijd te nemen. Het liefst in de ochtend als het nog rustig is. Dus waarom zouden we morgen niet overnachten bij de cliffen. Dan hoeven we niet te haasten en hebben we morgen nog een laatste Coast to Coast walk etappe tot aan de kustlijn.
Net boven Glaisdale op één van de laatste hoogtes van de North York Moors zetten we ons tentje op. Tussen de (famous) Red Grouses die hun karakteristieke geluid maken terwijl ze over de heide vliegen. Het was een goede dag, veel beter dan we gister hadden kunnen wensen.
Wil je meer lezen over deze Coast to Coast walk? Lees dan vooral ook de andere dagboek verslagen die ik schreef over onze Coast to Coast walk. Laat je ook weten via de reacties wat je ervan vond?
Geef een reactie