Met mijn vader (64) loop ik de Coast to Coast walk. Deze tocht moet verbindend worden, en dat is het zeker geworden. Dit is onze dag 10 op de Coast to Coast walk. We zijn in the North York Moors en lopen van Glaisdale naar Robin Hood’s Bay. het thema is: ”ik heb een steen verzet”
Droom jij van het lopen van een tocht in Engeland zoals de Coast to Coast walk? Lees dan vooral mijn dagboekverslagen over onze tocht. Begin dan wel bij het begin: Dag 0, Coast to Coast walk.
Elkaar erdoorheen slepen
Dit voelt als de laatste dag. Ondanks dat we in de agenda al hebben staan dat we niet aankomen bij Robin Hood’s Bay vandaag voelt het als de laatste dag. Want we slapen vanavond bij de zee. Uitwaaien aan de kust en terugkijken op een tocht zoals ik hem nog nooit gelopen heb. Storm, regen, sneeuw en zon. Alles kwam voorbij tijdens deze tocht. We starten vandaag vanaf het laatste stuk heide. Waar we gister gingen slapen met de red grouses om ons heen, maakt hun geluid ons wakker in de ochtend. De laatste dag betekent ook de laatste lootjes.
Ik kan het zien en merken aan mijn vader. De laatste dag valt hem zwaar, mentaal zit hij vast. Terwijl ik twee dagen geleden nog praktisch depressief achter hem aan schuifelde, probeer ik hem nu op te beuren. Met een aantal vragen probeer ik de positieve mood terug te krijgen: ‘wat vond je het mooiste gedeelte, waar kijk je met plezier op terug en was het wat je vooraf had verwacht?’ Hierna merk ik dat hij weer een beetje z’n goede humeur terugkrijgt. We lopen de heides via het bos naar beneden, om aan te komen in een klein dorpje Glaisdale. Vandaag lopen we eerst langs drie kleine dorpjes voordat we via de laatste heuvels aankomen bij de zee.
Jouw trektocht is waardevol
Het is nog een beetje heuvelachtig, en eigenlijk heb je het wel gehad met de heuvels. Na dagenlang op en neer lopen verlang je weer naar de Nederlanden. Ons vlakke landje zonder bergen of heuvels. Maar voor nu zullen we toch echt weer omhoog moeten lopen. Gelukkig zijn de paden ook om van te genieten, geen asfalt maar kleine bospaden. Ze leiden ons naar het volgende dorpje waar ik bij het eerste hotel mijn waterfles vul. Een jongen passeert ons en vraagt of we net begonnen zijn. We vertellen hem over onze tocht en hij spreekt gelijk zijn bewondering uit. Een rondje rennen is voor mij wel voldoende zegt hij.
Dit is iets wat we veel horen van heel veel mensen. En eigenlijk altijd counter ik zo’n antwoord door te zeggen dat juist zo’n trektocht waardevol is. Twee, drie of vier dagen met je eigen bepakking op pad. Het is zo bijzonder om te zien waar je lichaam allemaal toe in staat is. Je leert met een trektocht de kleine dingen in het leven waarderen. Het vinden van je eigen water en het wassen van je gezicht bij een waterbron. Jouw zelf klaargemaakte potje eten aan het einde van de dag en het moment dat de zonnestralen weer doorkomen na een regenachtige dag. Het minimalistische bestaan op de trail is iets unieks wat je pas begrijpt wanneer je het zelf gedaan hebt.
Waarom Ik Wil Hiken is begonnen
Dit is de essentie van Ik Wil Hiken en de reden dat ik begonnen ben met mijn eigen bedrijf. Mensen laten zien hoe mooi het is om een trektocht te maken, groot of klein. Maar het liefst met je eigen bepakking op je rug. Dit heeft niets te maken met over-priced materialen van de Bever of een sportspeciaalzaak. Zo heb ik met goedkope materialen gehiked gevonden op marktplaats of in de kringloop. Bij een trektocht draait het niet om status, het draait om jou. Je komt jezelf tegen tijdens zo’n trail en leert jezelf nog beter kennen. Je leert het kleine waarderen en bijvoorbeeld een videogesprek met dierbare aan het einde van de dag geeft nog meer voldoening dan normaal.
Ik zou iedereen aanraden om een trektocht te gaan maken. Of je nu 64 bent zoals mijn vader of je bent 18. Daarom organiseer ik ook Start Hiking belevingsweekenden in Nederland. Voor iedereen die een trektocht wil gaan maken en het gewoon wil ervaren in het klein. Over de Veluwe op pad met een ecoloog, wildplukexpert en met mij. Een weekend lang meer leren over de natuur en ervaren hoe het is om echt op de trail te zijn en je eigen bepakking te dragen 3 dagen achter elkaar. Zelfs als je geen bepakking hebt kan je dit gewoon bij huren waardoor deze tocht voor iedereen toegankelijk is.
The Old School Coffee Shop
Van Glaisdale lopen we naar Egton Brigde en vanaf daar komen we aan in een klein dorpje Grosmont. Hier valt gelijk het klassieke treinstation op. En dat is niet gek, want dit een treinstation dat dateert uit de 16deeeuw. Nog in de tijd van de mijnbouw is dit treinstation er gekomen. Er zijn een aantal kleine cafés geopend en we hebben ons oog laten vallen op een oude school die ingericht is als café. Een goede keuze zo blijkt, want van binnen is het prachtig. De school is helemaal omgetoverd tot een gezellige koffiebar aan het oude treinspoor. Hij heeft een rijke historie waar de eigenaar maar al te graag over verteld. Ben je ooit in Grosmont, dan moet je ook echt even langsgaan bij the Old School Coffee shop.
Na een bakje koffie en een klein stukje cake is het tijd voor de laatste 10 kilometer richting de zee. Nog maar 10 kilometer, na meer dan 285 kilometer is dat bijna niet te bevatten. Je merkt in dit laatste stuk dat ze je echt richting de zee sturen. Want je loopt toch wel een flink stuk over het asfalt. Wat me eigenlijk niet echt kan bekoren omdat het bijna zo ver is. 3 dagen geleden zou ik nog slenteren over deze paden met tranen in mijn ogen. Maar vandaag neem ik ferme stappen met een lach op m’n gezicht.
Ik heb een steen verzet
Via een paar heuvels komen we aan bij een vakantiepark. Vanaf hier lopen we rechtstreeks naar de zee. En ja hoor, daar is die dan. De zee waar we al 10 dagen naar toe aan het lopen zijn. Hij ligt eindelijk binnen handbereik. We gooien onze tassen van ons af wanneer we bij de klif aankomen. Dit is het magische moment waarop we gewacht hebben. Het waait een beetje, de meeuwen vliegen over ons heen, het gras is groen en er lopen een paar wandelaars langs het kustpad. We geven elkaar een dikke knuffel en kijken vol voldoening naar de zee.
Hier hebben we besloten om onze tent voor vanavond op te zetten. Van Laura krijg ik een gedicht toegestuurd. Want ik vertel haar dat we morgen de steen die we mee hebben genomen vanaf St. Bees achter zullen laten bij Robin Hood’s Bay. Het gedicht tekent onze reis, onze tocht, onze Coast to Coast walk!
Bram vermeulen – De steen
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen.
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen.
misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee.
om hem dan glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee.
ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Wil je meer lezen over deze Coast to Coast walk? Lees dan vooral ook de andere dagboek verslagen die ik schreef over onze Coast to Coast walk. Laat je ook weten via de reacties wat je ervan vond?
Geef een reactie