Mijn dagboek | Dag 4, Coast to Coast walk

Ik heb besloten om samen met mijn vader de Coast to Coast te gaan lopen. Een trail van meer dan 302 kilometer die door drie nationale parken trekt. Dag 4 van de Coast to Coast walk lopen wij de etappe tussen Paterdale en Shap. Het thema van vandaag: ‘’Tranen laten om verkeerde keuzes.’’

Het was een idee van mij om de Coast to Coast walk te gaan lopen. Ik deelde dit onder andere met mijn familie en toen leek mijn vader het erg leuk om mee te gaan. Wel vertelde ik hem gelijk dat ik in maart zou gaan. Het zou dus best een pittige tocht kunnen worden, met sneeuw en regen. Maar dat het zo erg zou worden als vandaag had ik niet voor kunnen stellen.

Droom je weg bij alle mooie plaatjes? De Coast to Coast walk lopen in de zomer is erg populair. Zo is het één van de bekendste trails van Engeland. Neem vooral dit boekje mee als je op pad gaat: uitgebreide routeboekje van Cirone.

Begin dit dagboek bij de eerste dag. Dag 0, Coast to Coast walk.

Onvoorbereid op wat komen gaat 

Al lachend zitten we aan het ontbijt. ‘Dat gaat een zware dag worden’, zeggen we tegen elkaar terwijl de regen met bakken uit de lucht komt. Allebei bereiden we ons op onze eigen manier voor op de regen. Met mijn materialen zit het wel goed, maar mentaal moet ik nog even de drempel over stappen. Mijn vader pakt zijn spullen extra goed in en is er klaar voor. We checken uit en deze tocht richting Shap kan beginnen. Maar eerst nog de hoogste beklimming van de Coast to Coast walk: Kidsty Pike. 

We zien dat praktisch alle sneeuw van gister en de dagen ervoor is gesmolten. Reken daarboven op een flinke bak met regen en je krijgt overstroomde rivieren. Dat zien we gelijk wanneer we naar buiten lopen. Maar ook de paden zien er gelijk al flink overstroomd uit. Wij lopen met frisse tegenzin weer richting de eerste beklimming van de dag. 

Ingesnoerd de wind tegemoet 

De capuchon zit strak op mijn hoofd. Eigenlijk kan ik niks anders horen dan de kracht van de natuur. Zo hoor ik de regendruppels op mijn hoofd neerkomen en de wind zorgt ervoor dat mijn regenhoes aan het klepperen is. De beklimming gaat hierdoor vrij gemakkelijk. Je raakt in een soort trans terwijl je de berg op loopt. We zien voor ons de wind door het zadel van de berg schieten terwijl we boven aan komen. Plots staan we weer in een wind zoals gister, al lijkt hij nu nog een stuk erger. 

Snel kijk ik op mijn telefoon zodat we het juiste pad kiezen. ‘Shit, 16% batterij’. Ben ik hem dan vergeten op te laden vraag ik mezelf af? Gelukkig hebben we ook routeboekjes, maar we willen vermijden om iets uit onze tassen te pakken en lopen gestaag verder via de juiste route. 

De natuur is de baas 

Het is ons al snel duidelijk dat de natuur de baas is. We lopen omhoog, maar kunnen niks zien. Soms kan je amper op je benen blijven staan en ik zie mijn vader hier en daar grote moeite hebben om niet te vallen. De wind wil je het liefst omsmijten en zeggen: ‘ik ben de baas’. Maar om niet onderkoeld te raken moeten we doorlopen en warm blijven. Nu zitten in deze wind betekent onderkoeling of erger. 

We merken allebei dat na 3 uur lopen al de energie dat we uit het ontbijt hebben gehaald verloren is gegaan. Adrenaline is wat ons nu verder stuwt. Inmiddels is het water in onze schoenen gelopen en zijn we beiden een het soppen terwijl we over paden van water lopen. Om je een voorstelling te kunnen maken: ‘het is alsof je door een beekje moet lopen terwijl je met een wind loopt waarin je achterover kan leunen.’   

Ik zie een klein heuveltje waar we misschien heel even uit de wind kunnen zitten. We besluiten er gewoon in het gras neer te ploffen, en even een Plenny bar te eten. Dit is waarschijnlijk het laatste eten dat we tot ons nemen totdat we zijn afgedaald. (dat was ook zo). 

‘’Als er nu wat gebeurd….’’

Ik blijf achter mijn vader lopen terwijl de wind constant met grote rukken mij omver probeert te blazen. Ik besefte me in het eerste half uur op de berg al dat dit een verkeerde keuze was om vandaag te gaan lopen. Maar was toen te eigenwijs om dit te zeggen en terug te keren. Nu lopen we al zo ver dat terugkeren geen zin meer heeft. Er schieten meerdere scenario’s door mijn hoofd: ‘wat als mijn vader iets breekt, wat als hij hard ten val komt, wat als we ernstig onderkoeld raken, of misschien nog wel erger dan dit.’ 

Mijn telefoon heeft nog maar een paar procent batterij. Foto’s maken zit er dus niet in, want we de goede route is nu belangrijk. We zien geen hand voor ogen door de snijdende wind en de regendruppels die als air soft balletjes in je gezicht komen. Ik besef me dat ik iemand een bericht moet sturen aan het thuisfront. Iemand moet ik laten weten waar we nu inzitten, en waar we op dit moment zijn. Ik haal mijn telefoon met de laatste paar procenten van vliegtuigstand, ‘’geen bereik’’. 

De zorg dragen voor je ouders 

Hoog in de bergen kom ik tot het besef dat het leven in één klap voorbij kan zijn. We worden allemaal ouder en ik loop hier met mijn vader van 64. Mijn hele leven heb ik kunnen bouwen en steunen op hem. Nu nog steeds heb ik enorm veel aan mijn vader. Wanneer ik financieel niet rond zou kunnen komen dan zijn altijd mijn ouders er om ons te helpen. Maar voor het eerst in mijn leven kwam het besef dat ik ouder ben geworden en zorg kan dragen voor mijn eigen vader. 

Ik merk dat ik moet slikken om mijn tranen de baas te zijn terwijl ik in de volle wind achter hem loop. Want de wind neemt geen moment af hierboven op de berg. Met één hand hou ik mijn wandelstok vast en met de ander ondersteun ik zijn rugzak zodat hij niet naar achter valt. Wanneer de wind schuin in onze rug staat probeer ik hem uit de wind te houden. Zo goed mogelijk probeer ik de meest begaanbare paden te vinden nu alles is ondergelopen boven op de berg. Mijn emotie helpt me ook om verder door te pushen en ik merk dat er weer wat adrenaline door mijn lijf begint te pompen. 

Weet jij wat je moet doen?

Alle scenario’s die door mijn hoofd zijn geschoten ben ik gelijk gaan analyseren. ‘Wat als we nog kouder worden en je lichaam niet meer warm kan houden?’ Dan zullen we een plek voor de tent moeten vinden. Ik heb een warmtedeken meegebracht, juist voor dit soort momenten. Ook heb ik een Complete EHBO-cursus gevolgd om hierop voorbereid te zijn. Ik voel weer een beetje berusting. In dit soort situaties moet je goed je wederhelft controleren. Dus vraag ik mijn vader hoe het gaat en probeer ik hem op te peppen. 

Voor jou als lezer wil ik je vertellen dat dit uitzonderlijke situaties zijn. Maar toch is het goed om je altijd voor te bereiden op wat er kan gebeuren. Wat als je op een kale vlakte bent en nergens een plek uit de wind kan vinden? Of wat als iemand zijn been breekt en je weet dat er de komende 3 uur geen bereik zal zijn? Weet jij dan wat je moet doen? Ja, het is slim om een Garmin inreach mini mee te hebben op jouw trail. Maar ook moet je kunnen vertrouwen op je eigen skills. Volg daarom een EHBO-cursus of een EHBO wildernis cursuswanneer jij dit soort tochten alleen gaat doen. Dat kan ik iedereen aanraden. 

Het meer is in zicht 

Kidsty pike (de hoogste bergtop) zijn we voorbij en we hebben ons constant gefocust op het meer. En eindelijk zien we hem in de verte aan de voet van de berg liggen. Ook zien we dat we nog een afdaling in moeten die op handen en voeten moet. Water gutst aan alle kanten waardoor het meer op canyoning begint te lijken dan bergwandelen. Ik kijk nog één keer of ik bereik heb. ‘yes, ik heb bereik’. Ik stuur Laura een spraakbericht waarin ik vertel waar we zijn en dat ze na een bepaalde hulp in moet schakelen. De wind is namelijk nog niet afgenomen en de afdaling is erg verraderlijk.

Gelukkig is de afdaling veelal uit de wind, en kunnen we lager en lager komen. Het meer komt steeds dichterbij en we hebben allebei een zucht van verlossing. Want wat had dit anders kunnen aflopen. Ik heb echt nog nooit zo erg gevoeld dat ik zorg moest dragen voor iemand en het meer dan mis had kunnen gaan. Vandaag was een grote leerschool, maar ik vind ook dat je die mag hebben in je leven. Je hebt ze misschien wel nodig om een nog betere berggids te worden. 

Nog 6 uur lopen

Vanaf het meer wist ik dat we ongeveer op de helft waren van onze tocht. Maar toch laat je al zo veel spanning los waardoor je het gevoel hebt dat je al kan ontspannen. We zijn op veilige hoogte en de wind is weer iets afgenomen. Maar nog steeds regent het extreem hard en is er geen plek waar je beschut even eten kan maken. Of überhaupt in je tas wil kijken. Ondertussen is mijn regenhoes van de tas afgewaaid en heb ik gemist waar het is gebeurd. Waarschijnlijk nog boven op Kidsty Pike. 

Vanaf hier moeten we nog zes uur langs het meer lopen en door de bossen richting Shap. Graag zou ik aan iedereen willen vertellen wat een helse tocht het was, maar ik heb het gevoel dat je dit niet kan vertellen. Video’s en foto’s heb ik bijna niet kunnen maken omdat mijn batterij bijna leeg was. Dus moet ik het doen met een herrinering. Voor jou als lezer hoop ik dat je via dit dagboek je kan inleven in onze situatie en hoe het geweest zou zijn boven op de berg. Laat vooral een reactie achter onder dit artikel mocht je hem leuk hebben gevonden of meer willen weten. 

Oreo’s op bed 

Aangekomen in Shap is het eerste wat we doen de plaatselijke supermarkt binnen stappen. Lekker een blikje cola, een biertje en oreo’s. Werkelijk alles is doorweekt, ik loop al 10 uur te soppen in mijn schoenen en ook ben ik bang dat mijn drone het niet heeft overleefd. We besluiten een rust dag in te lassen. Al denk ik dat we dit al zonder elkaar hadden besloten toen we boven op de berg stonden. Morgen gaan we met de bus van Shap naar Kirkby Stephen, en vandaag ga ik lekker oreo’s op bed eten. 

Als mijn vader ’s avonds tegen mijn moeder verteld hoe goed ik hem heb geholpen, voel ik dat het goed is. We hebben ons er samen doorheen geslagen en het is nu tijd voor een rustdag! We hebben het moeilijkste gedeelte van de Coast to Coast walk gehad: het Lake district ligt achter ons. 

Wil je nu meer lezen van onze avonturen op de Coast to Coast? Kijk hieronder dan voor meer van mijn dagboek verhalen.